24.10.17

Από τον Τσαλδάρη στον Τσίπρα...


...και από τον Τρούμαν στον Τραμπ...
Τέσσερις δεκαετίες παρήλθαν από τότε που οι σκιτσογράφοι, εδώ στην Ελλάδα, «έβαζαν» φουστανέλα στον Τζίμι Κάρτερ, «φρέσκο» – τότε – πρόεδρο των ΗΠΑ.
Μεγάλη ευφορία είχαν προκαλέσει, βλέπετε, κάποιες...
δηλώσεις του πριν από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 1976, περί ενδεδειγμένης λύσης του Κυπριακού, βασισμένης στο διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ευφορία που εξελίχθηκε σε ενθουσιασμό, όταν ο Κάρτερ προειδοποίησε την Άγκυρα ότι θα τερματιζόταν η παροχή αμερικανικής βοήθειας προς αυτήν, εάν δεν σημειωνόταν ουσιαστική πρόοδος στο Κυπριακό.

Η εκλογική νίκη του πανηγυρίστηκε στην Αθήνα ως βέβαιη είσοδος «των σχέσεων Αθήνας – Ουάσινγκτον σε νέα εποχή», αλλά και ως απαρχή μιας θετικής αντίστροφης μέτρησης: Στο τέλος της θα βρίσκαμε, υποτίθεται, χαμογελαστή και καλοσυνάτη, μια «δίκαιη λύση» του Κυπριακού.

Η συνέχεια, γνωστή. Λίγα χρόνια έπειτα από την εκλογική νίκη του Κάρτερ, όποιος θα εντόπιζε έστω και ίχνη δικαίωσης στην ιδέα των Ελλήνων σκιτσογράφων να «του φορέσουν» φουστανέλα, θα κινδύνευε να βρεθεί – ο ίδιος- ντυμένος με κάτι λιγότερο βολικό: Με ζουρλομανδύα.

Οι μεγάλες «πετριές», όμως, ενίοτε αφήνουν κουσούρια. Διαχρονικά, οι πολιτικές ελίτ στην Ελλάδα διακατέχονται από μία εμμονή: Ότι θα αποσπάσουν «κάτι καλό» – έως και… ιστορικά «βαρυσήμαντο» ή «εθνικά σωτήριο» – από τους Αμερικανούς, κάθε φορά που βρίσκονται σε «κακό φεγγάρι» οι σχέσεις της Ουάσινγκτον με την εκ παραδόσεως δύστροπη Άγκυρα.

Αυθεντική εμμονή, ή πρόσχημα που απλώς «δικαιολογεί» – αενάως- την ατλαντική υποτέλεια; Μικρή σημασία έχει. Ο μύθος ούτως ή άλλως διατυπώνεται, διατρανώνεται, ξεφτιλίζεται, νεκρανασταίνεται, αναπαράγεται και «φτου κι απ’ την αρχή». Κι όχι μόνο από τα εκάστοτε κυβερνητικά χείλη. Τον εκστόμισε κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας για το ταξίδι του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ. Είπαμε, μπροστά σε μια «εθνική προσμονή», στέκονται όλοι προσοχή.

Διαβάστε ολοκληρο το κείμενο του Διονύση Ελευθεράτου, ΕΔΩ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: